Wyprawę do
chińskich supermarketów potraktowaliśmy z córką jak wycieczkę. Niestety, w tych
czasach nie ma zbyt wiele okazji, a nawet bodźców do dalszych wypadów niż na
róg, albo skwerek z fretką. No i obiecałem dziewczynom ugotować krewetki z
warzywami w sosie kokosowo curry.
Frodo spojrzał na
młodą ubierającą buty w przedpokoju i czym prędzej wskoczył do plecaka,
prowokując tym u niej gromki śmiech. Nie można było nie wziąć sierściucha.
Zwłaszcza, że pogoda iście wiosenna nam się tu zrobiła.
Podróż dwiema
liniami metra przebiegła w atmosferze ogólnego zainteresowania zwierzem w
plecaku, które niestrudzenie drapało w siatkę w nadziei, że jeszcze chwila i
wydrapie w niej dziurę. Trudno przewidzieć jego nastawienie. Niekiedy zrobi
kilka kroków i podskakuje na znak, że chce do plecaka, innym razem mógłby łazić
bez końca. Bywa, że się po prostu kręci – wyjmij mnie. Nie, wsadź z powrotem.
Albo wyjmij. Albo wsadź!
Wyjęty w końcu
wyszurał brzuchem cały teren dookoła na znak „tu żem był”, poprawił
ekskrementami i ruszył w dalszą drogę, ciągnąc przy tym, jak hart jakiś, albo
inna szelma. Tuż przed wejściem zapakowaliśmy go do plecaka i weszliśmy do
ogromnej hali.
Niedaleko za
progiem przy lodówkach, gdzie wybierałem tofu córka zagaiła:
- Czujesz?
- Nie, a co? –
rozejrzałem się w poszukiwaniu jakiejś zgnilizny.
- Strzelił z
dupy. Zaraz zemdleję jak nas na kopach stąd wyrzucą! – wysyczała.
- Niech spróbują!
Musi w jego mniemaniu panować tu atmosfera grozy. Bierzmy krewetki i spadajmy stąd
szybko! – ruszyłem z kopyta do zamrażarek.
Na szczęście ruch
był niewielki, a kobieta w kasie nigdy nie interesuje się klientami.
Podejrzewam, że bez słowa wzięłaby pieniądze nawet, gdyby to Frodo płacił. Babcia
mówi, że robiąc zakupy u Chińczyków trzeba przywdziać skórę nosorożca, a mi to
nie przeszkadza. Za to jak płachta na byka działa na mnie pytanie na wejściu „w
czym mogę pomóc?”. Już mi raz jedna taka pomogła wybierać szlafrok dla żony do
szpitala. Wyszedłem z dwoma; na ciepło i chłodno, czterema piżamami, dwiema
koszulami nocnymi, siedmioma podkoszulkami, gaciami i za dużymi stanikami. Do
dziś nie mam pojęcia jak i kiedy dobrowolnie zdecydowałem się na zakup tego
wszystkiego. Dlatego teraz, gdy słyszę wspomniane zdanie, odwracam się na
pięcie i spieprzam kłusem przez zarośla.
Ochłonąwszy nieco
na ulicy zdecydowałem, że wejdę jeszcze do jednego, mniejszego sklepu
azjatyckiego. Potrzebowałem odpowiednich warzyw i innych produktów. Pierd Froda
momentami zalatywał tak ostro, że niemal łzawiły mi oczy. Słyszałem ludzi
pociagających za mną nosami, ale z miną pokerzysty udawałem Greka. Córka
rozsiadła się na murku na zewnątrz i ani myślała zaopiekować się fretką.
- Zabieraj
śmierdziucha ze sobą, nie rób mi obciachu! – usłyszałem, zanim dokończyłem
prośbę. Zanotowałem to sobie skrzętnie.
W metrze było
jeszcze ciekawiej! Miło się przyglądało znaczącemu marszczeniu brwi,
ukradkowemu rozglądaniu się i staraniom dopasowania smrodu do któregoś
pasażera. A tu jak na złość, żaden skunks nie siedział ani nie stał. Wszyscy
nienagannie ubrani, wyfryzurowani, grzeczni. A pośród nich ja, zasłaniający
własnym ciałem plecak przyklejony do szyby ze śmierdzącą fretką w środku. Nareszcie
mogłem się zemścić za lata wdychania cudzych smrodów we wszystkich liniach
wiedeńskiego metra.
Najbardziej
bawiła mnie córka, ona też marszczyła brwi i ukradkowo rozgladała się w
poszukiwaniu źródła fetoru. Jakby w obawie, że jeśli nie będzie tego robiła, to
podejrzenie padnie na nią!
Dwaj budowlańcy,
którzy wsiedli na jednej ze stacji stanęli tuż przy drzwiach.
- Ja pierdolę, co
tak śmierdzi? – powiedział niższy po polsku.
- Jakaś świnia
się zesrała – odparował wyższy. – Smród, kurwa, jakby skrzynkę jaboli wychlał.
Było mi coraz
trudniej zachować spokój. Cieszyłem się, że przejechali tylko jedną stację.
- Babciu, co to jest jabol? – młoda zapytała w domu. Myjąc sierściucha nadstawiłem ucha.
- Wstrętna
berbelucha polska! Jak się tym człowiek opił, to rano budził się, a obok na
poduszce leżała jego wątroba! – Proszę, jakie babcia ma ciekawe wspomnienia...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz